Ο θεραπευτής σου δεν είναι φίλος σου!

Ο θεραπευτής σου δεν θα σε ακολουθήσει στα social media, ούτε θα σε αποδεχτεί στους φίλους σου στους προσωπικούς λογαριασμούς στα social media.

Ο θεραπευτής σου εάν σε συναντήσει έξω κάπου τυχαία, δεν θα σε χαιρετήσει, εκτός κι αν κάνεις πρώτος εσύ την κίνηση να τον χαιρετήσεις.

Ο θεραπευτής σου θα μοιραστεί μαζί σου προσωπικές του πληροφορίες αν και μόνο αν βοηθούν στην θεραπεία σου και στην θεραπευτική σχέση. Ο θεραπευτής  είναι ακροατής και συνοδοιπόρος στα δικά σου βιώματα.

Τους γονείς μας δίχως να το συνειδητοποιούμε τους «καταπίνουμε».

Όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν ξέρουμε ότι μας έχουν αδικήσει, μετά εμείς σε εμάς, μας μιλάμε ακριβώς όπως εκείνοι…

Και τότε είναι που ο εαυτός μας γίνεται ο πιο δύσκολος και άδικος κριτής μας!

Η «μαμά-κολλητή φίλη» ούτε καλή φίλη είναι ούτε καλή μαμά. Και είναι άδικο και για τις δυο· η μία χάνει την κόρη της και η άλλη τη μαμά της.

Στο θεραπευτικό δωμάτιο ο σημαντικός είναι ο θεραπευόμενος και όχι φυσικά ο θεραπευτής. Δεν μπορεί εκείνος που δίνει βοήθεια να γίνεται πιο σημαντικός από εκείνον που την ζητάει!

Είσαι ο «μπαμπάς» ή ο «πατέρας» του παιδιού σου;

«Ψυχολόγο» δε σε κάνουν μόνο τα διπλώματα και η εκπαίδευση. Σε κάνει η πείρα, η τριβή της δουλειάς , η ανθρώπινη γνώση, η αίσθηση του πόνου του άλλου, η ανάγκη του και η εμπιστοσύνη του!

Η «μητέρα» που καταπιέζει τη «γυναίκα» ή η «γυναίκα»που αρνείται την «μητέρα» -όπως συμβαίνει στην υπερμοντέρνα εποχή μας- είναι δύο αποκλίσεις της μητέρας εξίσου παθολογικές.

Ο χαρακτήρας -μα και η ποιότητα- του καθενός αναδεικνύεται στον πόνο, στην δυσκολία , στην σοβαρή ασθένεια και στον αποχωρισμό. Όταν ο πόνος κοπάσει , αναλαμβάνει το τιμόνι και πάλι η προσωπικότητα.

Ταυτόχρονα με την επιθυμία της μέλλουσας μητέρας να γίνει «ένα» με το παιδί που πρόκειται να γεννηθεί , βρίσκεται και η επιθυμία της για επιστροφή στην εποχή που η ίδια ήταν «ένα» με τη δική της μητέρα.

Η αυτοπεποίθηση του καθενός ξεκινά από το γονεϊκό βλέμμα!

Οι υπερπροστατευτικοί γονείς κάνουν περισσότερο … «κακό» παρά «καλό».

Τα Αυτοάνοσα νοσήματα σχετίζονται με την ψυχική μας υγεία·Με όσα κάνουμε μα και με όσα δεν κάνουμε.

Με όσα φοβόμαστε αλλά και με όσα επιθυμούμε.

Μας λέει τόσα πολλά το σώμα μας και είναι κρίμα να μην το ακούμε…

Είμαστε συνεχώς «ενεργοί» και «συνδεδεμένοι» μα την ίδια στιγμή τόσο αποσυνδεδεμένοι από τους ανθρώπους και τις αληθινές σχέσεις γύρω μας.

Η αναγνώριση της παιδικής μας ηλικίας δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη για την ενήλικη ζωή μας!

Άλλο τεκνοποίηση και άλλο γονεϊκοτητα!
Στην τεκνοποίηση απαιτείται ενα ωάριο, ένα σπερματοζωαρίου, μία εγκυμοσύνη και μια θετική έκβαση του τοκετού.
Στην γονεϊκότητα απαιτείται γνωριμία με τον εαυτό, δέσμευση, φροντίδα του άλλου, ενσυναίσθηση, σύνδεση, ΜΑΖΙ.

Η ψυχοθεραπεία δε λειτουργεί όταν οι ακυρώσεις και οι αργοπορίες είναι συστηματικές, φανερώνοντας μία αντίσταση α) στο πλαίσιο και β) στην επιδιωκόμενη αλλαγή.

Carl Young: « Μόνο ο πληγωμένος θεραπευτής μπορεί να θεραπεύσει».

Η απιστία στην σχέση σου μπορεί να σας συνδέει περισσότερο από πότε ή να σε κάνει να δεις μια αλήθεια που φοβόσουν να αντιμετωπίσεις.

Πριν γίνεις μητέρα έχεις υπάρξει και εσύ η ίδια κόρη… και παιδί.
Τα συναισθήματα της μητέρας σου για τον εαυτό της… για τον εαυτό σου… Έχουν επηρεάσει τον τρόπο που κι εσύ αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και τον ρόλο σου ως μαμά.

Σύμφωνα με τον Carl Young απαρτιζόμαστε από τέσσερα αρχέτυπα:
Την περσόνα, την άνιμα, τη σκιά και τον εαυτό.

Η περσόνα είναι το πρόσωπο που παρουσιάζουν στους άλλους, ένα προσωπείο, ένας ρόλος για να εντυπωσιάσουμε και για να είμαστε αποδεκτοί.

Σύμφωνα με τον Carl Young απαρτιζόμαστε από τέσσερα αρχέτυπα:
Την περσόνα, την άνιμα, τη σκιά και τον εαυτό.

Η άνιμα είναι η ψυχή·αυτό που πραγματικά είμαστε.
Μάλιστα σε κάθε ανδρική ψυχή υπάρχει ένα γυναικείο κομμάτι (anima) και σε κάθε γυναικεία ψυχή ένα ανδρικό κομμάτι (animus). Τα κομμάτια αυτά εσωτερικεύονται μέσα από τα βιώματα με τις γονικές φιγούρες και καθορίζουν την επιλογή του συντρόφου μας.

Σύμφωνα με τον Carl Young απαρτιζόμαστε από τέσσερα αρχέτυπα:
Την περσόνα, την άνιμα, τη σκιά και τον εαυτό.

Η σκιά είναι όσα είμαστε αλλά έχουμε απωθήσει, αρνηθεί, όσα είμαστε αλλά δε θέλουμε να είμαστε, ένα σκοτεινό κομμάτι που δεν αποδεχόμαστε.

Σύμφωνα με τον Carl Young απαρτιζόμαστε από τέσσερα αρχέτυπα:
Την περσόνα, την άνιμα, τη σκιά και τον εαυτό.

O εαυτός είναι ο στόχος της προσωπικής μας ανάπτυξης.
Όταν γεννιόμαστε είμαστε ο εαυτός μας, μία κατάσταση αρχικής πληρότητας.
Στόχος είναι να ενώσουμε ξανά τον εαυτό που στην πορεία της ζωής απομακρύνεται από το κέντρο του μέσα από εμπειρίες, τραύματα και ματαιώσεις.

«Έκανα ψυχοθεραπεία — ξέρω πολύ καλά όλα αυτά που λες»

Πολλοί, έχοντας περάσει κάποια περίοδο ψυχοθεραπείας, νιώθουν ότι κατανοούν σε βάθος τις ανθρώπινες συμπεριφορές και προσπαθούν-ας πούμε με καλή πρόθεση-να βοηθήσουν τον σύντροφό τους, τους φίλους τους ή όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

Το να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία είναι σπουδαίο, γιατί μαθαίνει πολλά για τον εαυτό του, για τις σχέσεις, για τα συναισθήματά του.

Ωστόσο, η προσωπική εμπειρία δεν αντικαθιστά τη συστηματική εκπαίδευση, την επιστημονική γνώση και την επαγγελματική ευθύνη που φέρει ένας ψυχοθεραπευτής.

Είναι καλό να μοιράζεται κάποιος ό,τι έμαθε, αλλά χρειάζεται σεβασμός στα όρια: άλλο το να λες «εμένα με βοήθησε αυτό», κι άλλο να το παίζεις ειδικός.