Τους γονείς μας δίχως να το συνειδητοποιούμε τους «καταπίνουμε».

Όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν ξέρουμε ότι μας έχουν αδικήσει, μετά εμείς σε εμάς, μας μιλάμε ακριβώς όπως εκείνοι…

Και τότε είναι που ο εαυτός μας γίνεται ο πιο δύσκολος και άδικος κριτής μας!

Η «μαμά-κολλητή φίλη» ούτε καλή φίλη είναι ούτε καλή μαμά. Και είναι άδικο και για τις δυο· η μία χάνει την κόρη της και η άλλη τη μαμά της.

Στο θεραπευτικό δωμάτιο ο σημαντικός είναι ο θεραπευόμενος και όχι φυσικά ο θεραπευτής. Δεν μπορεί εκείνος που δίνει βοήθεια να γίνεται πιο σημαντικός από εκείνον που την ζητάει!

Είσαι ο «μπαμπάς» ή ο «πατέρας» του παιδιού σου;

«Ψυχολόγο» δε σε κάνουν μόνο τα διπλώματα και η εκπαίδευση. Σε κάνει η πείρα, η τριβή της δουλειάς , η ανθρώπινη γνώση, η αίσθηση του πόνου του άλλου, η ανάγκη του και η εμπιστοσύνη του!

Η «μητέρα» που καταπιέζει τη «γυναίκα» ή η «γυναίκα»που αρνείται την «μητέρα» -όπως συμβαίνει στην υπερμοντέρνα εποχή μας- είναι δύο αποκλίσεις της μητέρας εξίσου παθολογικές.

Ο χαρακτήρας -μα και η ποιότητα- του καθενός αναδεικνύεται στον πόνο, στην δυσκολία , στην σοβαρή ασθένεια και στον αποχωρισμό. Όταν ο πόνος κοπάσει , αναλαμβάνει το τιμόνι και πάλι η προσωπικότητα.

Ταυτόχρονα με την επιθυμία της μέλλουσας μητέρας να γίνει «ένα» με το παιδί που πρόκειται να γεννηθεί , βρίσκεται και η επιθυμία της για επιστροφή στην εποχή που η ίδια ήταν «ένα» με τη δική της μητέρα.

Η αυτοπεποίθηση του καθενός ξεκινά από το γονεϊκό βλέμμα!

Οι υπερπροστατευτικοί γονείς κάνουν περισσότερο … «κακό» παρά «καλό».

Τα Αυτοάνοσα νοσήματα σχετίζονται με την ψυχική μας υγεία·Με όσα κάνουμε μα και με όσα δεν κάνουμε.

Με όσα φοβόμαστε αλλά και με όσα επιθυμούμε.

Μας λέει τόσα πολλά το σώμα μας και είναι κρίμα να μην το ακούμε…

Είμαστε συνεχώς «ενεργοί» και «συνδεδεμένοι» μα την ίδια στιγμή τόσο αποσυνδεδεμένοι από τους ανθρώπους και τις αληθινές σχέσεις γύρω μας.

Η αναγνώριση της παιδικής μας ηλικίας δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη για την ενήλικη ζωή μας!